debtor;
culprit;
obliged;
culpable;
condemned.
ἕνοχος reus, sons, crimini obnoxius. Պարտական՝ որպէս մեղապարտ. յանցաւոր. դատապարտ.
Ոչ անպարտ առնէ զպարտաւորն։ Սրբէլով ոչ սրբէ զպարտաւորն։ Պարտաւոր լիցի դատաստանի կամ ատենի կամ ի գեհեն հրոյն. (Ել. ՟Լ՟Դ. 7։ Թուոց. ՟Ծ՟Դ. 18։ Մտթ. ՟Է. 22։)
ՊԱՐՏԱՒՈՐ ԱՌՆԵԼ. καταδικάζω condemno. Դատապարտել.
Զարիւն անբիծ պարտաւոր առնէին. (Սաղ. ՟Ղ՟Գ. 21։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | պարտաւոր | պարտաւորք |
| accusatif | պարտաւոր | պարտաւորս |
| génitif | պարտաւորի | պարտաւորաց |
| locatif | պարտաւորի | պարտաւորս |
| datif | պարտաւորի | պարտաւորաց |
| ablatif | պարտաւորէ | պարտաւորաց |
| instrumental | պարտաւորաւ | պարտաւորաւք |