ԿՈՉՈՂՈՒԹԻՒՆ ԿՈՉՈՒԹԻՒՆ. cf. ԿՈՉՈՒՄՆ.
Ձայն ի վերուստ իսկ արձակէ կոչողութիւն. (Ոսկիփոր.։)
Սնոտի ձայնիւ չափ, եւ սոսկ անուան կոչութեամբ. (Կիւրղ. գանձ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | կոչութիւն | կոչութիւնք |
| accusatif | կոչութիւն | կոչութիւնս |
| génitif | կոչութեան | կոչութեանց |
| locatif | կոչութեան | կոչութիւնս |
| datif | կոչութեան | կոչութեանց |
| ablatif | կոչութենէ | կոչութեանց |
| instrumental | կոչութեամբ | կոչութեամբք |