ՇԱՐԱՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ՇԱՐԱՅԱՐՈՒՄՆ. συνάφεια conjunctio. Յարակցութիւն. կապակցութիւն. զօդումն. բարոյական միաւորութիւն.
Ի բազմաբաժին օտարութեանցն մերոց ի ճանաղմանէն ի շարայարութիւն ժողովել. (Մաքս. ի դիոն.։)
Շարայարութիւն մեծամեծ քարանցն եւ փոքունց (ի շինուածն). (Յհ. իմ. եկեղ.։)
զերկուց բնութեանց շարայարումն պատկանելով ի տնօրինական բանին յաստուածոյ խորհուրդն՝ քողախնդրէր (նեստոր). (Կանոն.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | շարայարումն | շարայարմունք |
| accusatif | շարայարումն | շարայարմունս |
| génitif | շարայարման | շարայարմանց |
| locatif | շարայարման | շարայարմունս |
| datif | շարայարման | շարայարմանց |
| ablatif | շարայարմանէ | շարայարմանց |
| instrumental | շարայարմամբ | շարայարմամբք |