nomination.
ԱՆՈՒԱՆՈՒԹԻՒՆ ԱՆՈՒԱՆՈՒՄՆ. ὁνομασία, ὁνόμασμα. nominatio, nuncupatio. Անուանելն, իլն. անուանակոչութիւն.
Իմաստասիրութիւն ունի յանուանութենէ, այսինքն ի ստուգաբանութենէ զսահմանն. (Սահմ. ՟Է. (այլ ձ. յանունութենէ, յանուանադրութենէ։))
Չարիքն ի դիպացն առնուն զանուանումն։ Ուստի եւ զանուանումն արուեստին առնու. (Եզնիկ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | անուանումն | անուանմունք |
| accusatif | անուանումն | անուանմունս |
| génitif | անուանման | անուանմանց |
| locatif | անուանման | անուանմունս |
| datif | անուանման | անուանմանց |
| ablatif | անուանմանէ | անուանմանց |
| instrumental | անուանմամբ | անուանմամբք |